กวี และถ้อยคำ

เพื่อนรุ่นน้องส่งกลอนมาให้ เธอคงเห็นเราชอบคำกลอนของเนาวรัตน์

เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์  4 กันยายน 2017

คำผวน ควรพร่ำ เป็นคำผวน
ชวนสาว ชาวสวน ไปชวนสาว
แสงดาว สาวแดง เพียงแสงดาว
สาวรวย สวยราว เจ้าสาวรวย

คลายเส้น เคล้นสาย ค่อยคลายเส้น
เล่นหวย รวยเห็น เพราะเล่นหวย
อำนวย อวยนำ ให้อำนวย
ช่วยได้ ใช่ด้วย แค่ช่วยใด

ย่าปู่ อยู่ป่า ทั้งย่าปู่
ครูใหญ่ ใครอยู่ กับครูใหญ่
คนไทย ใครทน เท่าคนไทย
ไตวาย ตายไว เพราะไตวาย

ฟ้าหม่น ฝนมา จึงฟ้าหม่น
หล่นหาย หลายหน แล้วหล่นหาย
รอยทราย รายซอย เป็นรอยทราย
หมายตา หมาตาย ต้องหมายตา

บางคน บ่นคราง แต่บางคน
ฝนห่า ฝ่าหน กลางฝนห่า
ต้องปา ตาป้อง ก็ต้องปา
ท่าน้ำ ทำนา ที่ท่าน้ำ

ย้ำคืน ยืนคำ ไม่ย้ำคืน
รื่นฉ่ำ ล้ำชื่น ระรื่นฉ่ำ
กฎนำ กำหนด เป็นกฎนำ
คำไทย ใครทำ หนอคำไทย !

‪#เนาวรัตน์พงษ์ไพบูลย์‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ ‪#ข้อคิดติดจันทร์‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ #คำผวนควรพร่ำ
https://www.facebook.com/135170583206861/posts/1567382073319031/

เคยชอบเนาวรัตน์ มากๆ มีหนังสือกลอนหลายเล่มของเขา นั่นในยามเด็กถึงวัยรุ่น คำกลอนของเขาปลุกเร้าให้อยากลุกขึ้นมาต่อสู้เพื่อความถูกต้อง และให้มีกำลังใจไม่ย่อท้อ

เคยชังเนาวรัตน์ มากๆ พฤติกรรมของเขาหลายอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่เขาบอกเราในอดีต

ปัจจุบันเฉยๆ กับเนาวรัตน์ ไม่สนใจ ไม่ชื่นชม ไม่ชังแช่ง เฉยๆ
เนาวรัตน์ แสดงความเป็นธรรมดาของชีวิต สอนเราได้อีกว่าสรรพสิ่งย่อมแปรไป เกิดขึ้น ตั้งอยู่แล้วก็ดับไป ท่ามกลางคนสรรเสริญ ก็มีคนนินทา
ในถ้อยคำที่ไพเราะ งดงาม มีอะไรที่ซ่อนอยู่ ให้ระวัง ให้ค้นหา ถ้อยคำเมื่อออกมาแล้วปรากฏมันเป็นสาธารณะ แล้วแต่ใครจะเข้าไปยึดถือตีความ

ตอนเด็กนั้นบทกวีเป็นอะไรที่ให้เราหนีจากความเป็นจริงได้ ฝันอยู่กับบทกวี ลุ่มหลงไปในถ้อยคำ
บทกลอนที่เพื่อนรุ่นน้องส่งมาให้กระตุ้นเตือนให้ระลึกย้อนไปในวันวาน
อ่านกลอนมาเยอะ แต่งไว้ก็เยอะ ชอบของหลายท่าน ภาษานั้นมีหลากหลายถ่ายเทไปมา เคยเห็นโคลงภาษาลาว ...
หลากหลาย รุไบยาตก็อ่านหลายเวอร์ชั่น ตามประสาคนหลงใหลถ้อยคำ ร้อยกรอง

ขรรค์ชัย บุนปาน  สุจิตต์ วงษ์เทศ  ไพบูลย์ วงษ์เทศ (ปัจจุบันยังเขียนกลอนในมติชนสุดสัปดาห์) วานิช จรุงกิจอนันต์  นายผี และอีกหลายๆท่าน มีของหลายท่านที่จำได้

ที่งดงามและอ่านตั้งแต่เด็กน่าจะเป็น ของอุชเชนี

'ฉันอยู่เพื่อความฝันอันเพริศแพร้ว
เมื่อโลกแผ้วหลุดพ้นฅนหลอกหลอน
เมื่ออามิสฤทธิ์แรงแท่งทองปอนด์
มิอาจคลอนใจฅนให้หม่นมัว
ฉันอยู่เพื่อยุคทองของฅนยาก
ที่เขาถากทรกรรมซ้ำปั่นหัว
เพื่อความถูกที่เขาถมจมทั้งตัว
เพื่อความกลัวกลับกล้าบั่นอาธรรม'

...
มิ่งมิตร
เธอมีสิทธิ์ที่จะล่องแม่น้ำรื่น
ที่จะบุกดงดำกลางค่ำคืน
ที่จะชื่นใจหลายกับสายลม
ที่จะร่ำเพลงเกี่ยวโลมเรียวข้าว
ที่จะยิ้มกับดาวพราวผสม
ที่จะเหม่อมองหญ้าน้ำตาพรม
ที่จะขมขื่นลึกโลกหมึกมน
ที่จะแล่นเริงเล่นเช่นหงษ์ร่อน
ที่จะถอนใจทอดกับยอดสน
ที่จะหว่านสุขไว้กลางใจฅน
ที่จะทนทุกข์เข้มเต็มหัวใจ
ที่จะเกลาทางกู้สู่ฅนยาก
ที่จะจากผมนิ่มปิ้มเส้นไหม
ที่จะหาญผสานท้านัยน์ตาใคร
ที่จะให้สิ่งสิ้นเธอจินต์จง
ที่จะอยู่เพื่อฅนที่เธอรัก
ที่จะหักพาลแพรกแหลกเป็นผง
ที่จะมุ่งจุดหมายปรายทะนง
ที่จะคงธรรมเที่ยงเคียงโลกา
เพื่อโค้งเคียวเรียวเดือนและเพื่อนโพ้น
เพื่อไผ่โอนพลิ้วพ้อล้อภูผา
เพื่อเรืองข้าวพราวแพร้วทั่วแนวนา
เพื่อขอบฟ้าขลิบทองรองอรุณ
...
ขอบฟ้าขลิบทองของ อุชเชนี งดงาม ไพเราะเสมอ

ตราบที่กวียังคงเขียนงาน ผ่านพบก็ชอบอ่าน บางครั้งมีแรงบันดาลใจก็เขียนไว้
ชีวิตนี้น้อยนัก อย่าเสียเวลาไปชอบ ชัง สิ่งใดเลยครับ มีความสุขใจและให้ถ้อยคำปรารถนาประโยชน์ได้ปรากฏไว้
...
เคยชอบ ขอบเชย ใช่เคยชอบ
มีคำตอบ มอบคำตี ให้พี่เนาว์
พี่แปรพักตร์ ปักแผล ให้แก่เรา
รับใช้เอา ไล่ฉับ กับอำนาจ...
...
กฏหมายอัน กลายหมด คือกฏหมาย
ที่สุดท้าย ท้ายสุดที่ มีกำหนด
หมายมากด หมดมากลาย หมายมากด
ให้หัวหด หดหัว กลัวกฏหมาย
ชนชั้นใด ใช่ชั้นดล คนเขียนกฏ
เพื่อความกด พจน์ความเกื้อ เอื้อพวกหน่าย
คนสุดท้าย คล้ายสุดทน คดจนตาย
มุ่งทำลาย หมายทำรุ่ง แค่พวกตน...

ทิพย์ พัชน์ศรี 12 กันยายน 2562